کد مطلب:71256 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:394

با پایان یافتن خطابه، مردم به سوی پیامبر صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علیه السلام هجوم آوردند، و با ایشان به عنوان بیعت دست می دادند و تبریك و تهنیت می گفتند.

پیامبر صلی الله علیه و آله دستور دادند تا دو خیمه بر پا شود. در یكی خود جلوس فرمودند و به امیرالمؤمنین علیه السلام دستور دادند تا در خیمه ی دیگر جلوس فرماید. مردم دسته دسته در خیمه ی پیامبر صلی الله علیه و آله حضور می یافتند و پس از بیعت و تبریك به خیمه ی امیرالمؤمنین علیه السلام می آمدند و به عنوان امام و خلیفه ی بعد از پیامبرشان با حضرتش بیعت می كردند و با لقب «امیرالمؤمنین» بر آنحضرت سلام می كردند، و این مقام والا را تبریك و تهنیت می گفتند. برنامه ی بیعت و تهنیت تا سه روز ادامه داشت و حضرت این مدت را در غدیر اقامت داشتند.

مسئله ی جالب در این بیعت آن بود كه اولین كسانی كه در غدیر با امیرالمؤمنین علیه السلام بیعت نمودند و خود را از دیگران جلو انداختند همانهایی بودند كه زودتر از همه بیعت خود را شكستند و پیمان خود را زیر پا گذاشتند. آنان عبارت بودند از: ابوبكر، عمر، عثمان، طلحه و زبیر كه پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله یكی پس از دیگری رو در روی امیرالمؤمنین علیه السلام ایستادند.

نكته ی ظریف دیگر اینكه ابوبكر و عمر قبل از بیعت بصورت اعتراض گفتند: ولایت علی را از جانب خود می گویی یا دستور الهی است؟! پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «از طرف خدا ورسولش است».

[صفحه 16]

این اعتراض بیجا با توجه به سبقتشان در بیعت- در حالیكه سایر مردم بدون هیچ شك و شبهه ای بیعت می كردند- باطن منافقانه شان را برای تاریخ روشن ساخت.

جالب تر اینكه عمر بعد از بیعت این كلمات را بر زبان می راند: «افتخار برایت باد، گوارایت باد، ای پسر ابی طالب! خوشا بحالت ای اباالحسن، اكنون مولای من و مولای هر مرد و زن مؤمنی شده ای»!

صفحه 16.